Kamal Hasan deserves 10 Oscar. This is the thought came to my mind when I came out of the theatre last night. What a thought and performance. No other actor in the world can even think of doing such a film even in his wildest of the dreams. You can see the dedication and passion that Kamal has towards making a good movie and taking his acting to a new level.
He sets his own standards and tries to achieve them time and again. When the film started and for the first 2 minutes I thought this is going to be another “Hey Ram” but it is not. I still wonder how this man can speak in 10 different accent, style, modulation, language with matching body language. I was really impressed by the “Vincent Poovaragan”, “Balram Naidu”, “Tall man” (Forgot the name of the character) and “Krishnaveni” (95 yrs old women) characters.
Story is simple and pretty ordinary however the way Kamal linked all 10 characters is what makes this film interesting. Graphics were really good (Don’t compare with Hollywood films) and the Tsunami scene at the climax worth a mention here. My Kudos to Kamal and the entire unit.
This film worth a watch and I wish Kamal gets fitting recognition for his effort.
Friday, 13 June 2008
Thursday, 12 June 2008
Cricket in England...
Last week I played cricket in a ground near to my house. The very reason I am mentioning this is I played the cricket match in England and again English people. People working in various project formed a team (initial feeling is like seeing “Lagaan” team) and we played against a opponent who are players playing for small counties.
I thoroughly enjoyed the match and the entire match was played with extraordinary sportsmanship. End of the day “Cricket” is the winner. English people in the opponent team are really friendly and played with real spirit and sportsmanship. One player from my side (Infact captain of my side) got bowled in the very first ball and the opponent offered another chance to the player to play. They wanted everyone to play at least a ball.
That was really a excellent gesture and moved everyone of us. We won the toss and scored 209/9 in 40 over. Our innings has few rollercoaster rides like having good partnership and then sudden burst of wickets and then consolidation for sometime etc. I was playing this game after 2 years time and was not confident when I went to the middle to bat. After the initial jitter I was able to pick the line with some comfort and scored 20 runs.
I and another player consolidated the innings in the last few over and gave a solid partnership after a sudden fall of wickets in quick succession. Bowling in the turf was another new experience for me. I used to play for my college team and we usually play in the mat. Bowling in turf need lot more skill and tough when compared to bowling in mat.
End of the day the opponent team won the match comfortably in 30 over with 4 wickets to spare. We all enjoyed the game and had a nice time last weekend. We are planning to have matches like this in the future.
I thoroughly enjoyed the match and the entire match was played with extraordinary sportsmanship. End of the day “Cricket” is the winner. English people in the opponent team are really friendly and played with real spirit and sportsmanship. One player from my side (Infact captain of my side) got bowled in the very first ball and the opponent offered another chance to the player to play. They wanted everyone to play at least a ball.
That was really a excellent gesture and moved everyone of us. We won the toss and scored 209/9 in 40 over. Our innings has few rollercoaster rides like having good partnership and then sudden burst of wickets and then consolidation for sometime etc. I was playing this game after 2 years time and was not confident when I went to the middle to bat. After the initial jitter I was able to pick the line with some comfort and scored 20 runs.
I and another player consolidated the innings in the last few over and gave a solid partnership after a sudden fall of wickets in quick succession. Bowling in the turf was another new experience for me. I used to play for my college team and we usually play in the mat. Bowling in turf need lot more skill and tough when compared to bowling in mat.
End of the day the opponent team won the match comfortably in 30 over with 4 wickets to spare. We all enjoyed the game and had a nice time last weekend. We are planning to have matches like this in the future.
Wednesday, 11 June 2008
Dasavatharam...
I am really looking forward to see the clock ticking 9.15 pm on Thursday (12th June). Dasavatharam is getting released in UK on 12th June. I am excited to say the least. To watch this high profile movie on the first day (Even before my friends in India gets a chance to see) is something special.I am sure we all are going to have nice time and our expectations will be fulfilled. I am going to call all my friends (on 13th June) in India and especially Arun in USA to tell them the story scene by scene.
I will post the review as soon as I come home on Thursday night. Watch this space for review. Cheers.
Monday, 2 June 2008
தமிழ் இனி விரைவில் சாகும்...
இரண்டு தினங்களுக்கு முன் வார இறுதியில் நேரத்தை கடத்த சிரமப்பட்டு கொண்டு இருந்தேன். அப்பொழுது நண்பருடன் சில விவாதத்தில் ஈடுபட்டேன். அந்த விவாதத்தின் சாரத்தை இங்க தந்துள்ளேன். சில நாட்களுக்கு முன் திடீரென்று ஒரு நண்பர் "Compare " என்ற ஆங்கில வார்த்தையை தமிழில் எப்படி கூறலாம் என்று என்னிடம் கேட்டார்.
நானும், இன்னொரு நண்பரும் வெகு நேரம் யோசித்து "ஒப்பிடு" என்று கூறலாம் என்று சொன்னோம். இந்த நிகழ்ச்சி எங்கள் அனைவரையும் யோசிக்க வைத்தது. நாம் அனைவரும் எந்த அளவுக்கு தமிழ் மொழியில் இருந்து விலகி நிற்கின்றோம் என்று எண்ணி பார்க்க வேண்டும். தகவல் தொழிநுட்பம் வளர்ந்த இந்த யுகத்தில் கண்டிப்பாக தமிழ் மொழியை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு மற்ற நாடுகளுக்கு ஏன் மற்ற ஊருக்கு கூட போய் பிழைக்க முடியாது. ஆனால் அதையே காரணம் காட்டி தமிழை சாகடித்து கொண்டு இருக்கின்றோம்.
தமிழ் நாட்டில் உள்ள தமிழ் பேசும் மக்களில் நூற்றுக்கு எண்பது பேர் பள்ளி படிப்புக்கு பின் தமிழை எழுதுவது கிடையாது. கல்லூரி படிப்புகளில் கூட தமிழ் கிடையாது. மின்னஞ்சல் வந்ததில் இருந்து யாரும் கடிதம் எழுதுவது கிடையாது. தமிழ் எழுதுவது பள்ளி படிப்பு முடிந்ததும் நின்று விடுகிறது. பெற்றோர்கள் தம் பிள்ளைகள் தமிழில் பேசுவதை விரும்புவது இல்லை. அம்மா, அப்பா என்று அழைப்பதை விட "டாடி", "மம்மி" என்று அழைக்கவே ஆசைப்படுகிறார்கள். பெற்றோர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளை தமிழ் படிக்க கூட விடுவதில்லை. பிற நாட்டின் மொழியை கற்று கொள்ளவே விரும்புகிறார்கள்.
அரசியல்வாதிகள் போல தமிழை மட்டும் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும், வேற மொழியே கற்றுக்கொள்ள கூடாது என்று நான் சொல்லவில்லை. எல்லா மொழியும் கற்று கொள்ள வேண்டும் ஆனால் அதற்கு முன்னர் தாய் மொழியை முதலில் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்பதே என் ஆசை. இன்று இருபத்தி ஐந்து வயதில் இருந்து முப்பத்தி ஐந்து வயதுக்குள் இருக்கும் எத்துனை பேருக்கு தமிழை தவறின்றி எழுத தெரியும்? ஒரு பக்கம் முழுவதும் தமிழில் தவறின்றி எழுத எத்துனை பேரால் முடியும்?
இந்த நிலை நீடித்தால் மிக விரைவில் தமிழ் என்ற மொழி எழுத்து வடிவத்தில் இருந்து மறைந்துவிடும். இன்னும் ஐம்பது வருடத்தில் தமிழ் எழுத்து வழக்கிலிருந்த அழிந்து விடும். நாம் அனைவரும் கிடைக்கும் சந்தர்பத்தில் கண்டிப்பாக தமிழில் எழுத, பேச வேண்டும். இந்த மொழியை அழியாமல் பாதுகாப்பது நம் கையில் உள்ளது. கட்டாயமாக ஒரு தமிழனிடம் பேசும் போது தமிழில் பேசுங்கள், தமிழில் எழுதுங்கள். இந்த முயற்சி கூட நாம் எடுக்கவில்லை என்றால் தமிழ் இனி விரைவில் சாகும்.
நானும், இன்னொரு நண்பரும் வெகு நேரம் யோசித்து "ஒப்பிடு" என்று கூறலாம் என்று சொன்னோம். இந்த நிகழ்ச்சி எங்கள் அனைவரையும் யோசிக்க வைத்தது. நாம் அனைவரும் எந்த அளவுக்கு தமிழ் மொழியில் இருந்து விலகி நிற்கின்றோம் என்று எண்ணி பார்க்க வேண்டும். தகவல் தொழிநுட்பம் வளர்ந்த இந்த யுகத்தில் கண்டிப்பாக தமிழ் மொழியை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு மற்ற நாடுகளுக்கு ஏன் மற்ற ஊருக்கு கூட போய் பிழைக்க முடியாது. ஆனால் அதையே காரணம் காட்டி தமிழை சாகடித்து கொண்டு இருக்கின்றோம்.
தமிழ் நாட்டில் உள்ள தமிழ் பேசும் மக்களில் நூற்றுக்கு எண்பது பேர் பள்ளி படிப்புக்கு பின் தமிழை எழுதுவது கிடையாது. கல்லூரி படிப்புகளில் கூட தமிழ் கிடையாது. மின்னஞ்சல் வந்ததில் இருந்து யாரும் கடிதம் எழுதுவது கிடையாது. தமிழ் எழுதுவது பள்ளி படிப்பு முடிந்ததும் நின்று விடுகிறது. பெற்றோர்கள் தம் பிள்ளைகள் தமிழில் பேசுவதை விரும்புவது இல்லை. அம்மா, அப்பா என்று அழைப்பதை விட "டாடி", "மம்மி" என்று அழைக்கவே ஆசைப்படுகிறார்கள். பெற்றோர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளை தமிழ் படிக்க கூட விடுவதில்லை. பிற நாட்டின் மொழியை கற்று கொள்ளவே விரும்புகிறார்கள்.
அரசியல்வாதிகள் போல தமிழை மட்டும் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும், வேற மொழியே கற்றுக்கொள்ள கூடாது என்று நான் சொல்லவில்லை. எல்லா மொழியும் கற்று கொள்ள வேண்டும் ஆனால் அதற்கு முன்னர் தாய் மொழியை முதலில் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்பதே என் ஆசை. இன்று இருபத்தி ஐந்து வயதில் இருந்து முப்பத்தி ஐந்து வயதுக்குள் இருக்கும் எத்துனை பேருக்கு தமிழை தவறின்றி எழுத தெரியும்? ஒரு பக்கம் முழுவதும் தமிழில் தவறின்றி எழுத எத்துனை பேரால் முடியும்?
இந்த நிலை நீடித்தால் மிக விரைவில் தமிழ் என்ற மொழி எழுத்து வடிவத்தில் இருந்து மறைந்துவிடும். இன்னும் ஐம்பது வருடத்தில் தமிழ் எழுத்து வழக்கிலிருந்த அழிந்து விடும். நாம் அனைவரும் கிடைக்கும் சந்தர்பத்தில் கண்டிப்பாக தமிழில் எழுத, பேச வேண்டும். இந்த மொழியை அழியாமல் பாதுகாப்பது நம் கையில் உள்ளது. கட்டாயமாக ஒரு தமிழனிடம் பேசும் போது தமிழில் பேசுங்கள், தமிழில் எழுதுங்கள். இந்த முயற்சி கூட நாம் எடுக்கவில்லை என்றால் தமிழ் இனி விரைவில் சாகும்.
Subscribe to:
Posts (Atom)
